Ik ben Julia, 27 jaar en woonachtig een het prachtige Leeuwarden. Ik heb autisme maar deze diagnose heb ik pas gekregen toen ik 24 was. Ik ben opgegroeid in een dorp boven Leeuwarden. Als kind was in rustig, kon ik goed alleen spelen en had ik niet veel vriendinnen om me heen nodig om me goed te voelen. Een aantal goede vriendinnen waren genoeg. In de zomervakantie van groep acht ben ik verhuisd naar Leeuwarden, iets wat enorm wennen was. Van dorp naar stad is best een switch die ik moest maken. De tijd van de middelbare school was voor mij wisselend. Het eerste schooljaar ben ik gepest, iets wat ik pas jaren later heb durven vertellen. Ik vond het lastig om vriendinnen te maken, of om te weten of ik gewoon een klasgenoot was of een vriendin. Ik ging gewoon met de flow mee, deed mijn schoolwerk en haalde goede cijfers. Ik was de ‘perfecte’ leerling zoals docenten het wilde zien. Het moeilijkste aan school vond ik misschien wel het sociale gedeelte. Waar ga je zitten? Zal ik nu wat zeggen? Mijn HAVO heb ik met prima cijfers gehaald en vond de laatste jaren best oke, maar was ik mezelf of was ik aan camoufleren. Ik ben erna meteen gaan studeren, hbo-pedagogiek. Het ging me best oke af, voelde me goed binnen de klas. Samenwerken was soms wat lastiger en vakken waarin we moesten ‘acteren’ vond ik verschrikkelijk. In het middel van de aandacht staan, niet weten wat je precies moet doen. Als ik dat nu zie, te veel onduidelijkheid. In mijn derde jaar kwam supervisie, iets wat mij soms erg dichtbij leek te komen. Dat jaar heb ik besloten dat ik iets moest met mijn pestverleden. Ik heb een blogpagina gemaakt en mijn verhaal gedeeld. Hieruit heb ik geleerd dat juist erover praten helpt om dingen te verwerken. Mijn afstuderen kende zijn up’s en down’s maar met een rede. Ik had ontdekt waar mijn passie lag, muziek. Ik koos voor een afstudeerproject wat niet het makkelijkst was waardoor ik een aantal keer heb gedacht, zoek het maar lekker uit. Maar stoppen wilde ik niet. Ik heb het gehaald met iets wat ik wilde doen en dat is fijn.

Ik ben erna gaan werken in de kinderopvang waar ik nog steeds werkzaam ben. Ik heb begin moest ik even inkomen, was ik voornamelijk op zoek naar de manier van werken die goed was. Ik zocht veel bevestiging en dit begon op te vallen. Ook persoonlijke gesprekken vond ik niet fijn, het gaf me stress. Ik dacht dat dit kwam door mijn pestverleden maar dit had een andere oorzaak. Ik kreeg een ultimatum, je moet aan jezelf gaan werken. Ik kon snel bij de psycholoog terecht en al snel kwam ze met het idee, ik denk dat je autisme hebt. Na een aantal onderzoeken kreeg ik dan te horen dat ik autisme heb, het gaf me een soort van rust. Wetende waar bepaalde dingen vandaan komen en werken aan hoe hiermee om te gaan. Mijn autisme uit zich vooral in de overprikkeling, het langzamer verwerken van informatie en in periodes dat ik wat onzekerder bevestiging willen of het goed is. Maar ook ben ik best chaotisch, ga ik thuis goed op een beetje rommel en kan ik me niet echt zorgen maken over dingen die ik niet belangrijk vind. Ik vind het belangrijkste dat ik open ben over mijn autisme. Ik zie het ook niet als iets slechts, het kan me soms oven tegenzitten maar ook daar kom ik wel weer overheen. Ik zou het mooi vinden als er minder oordelen zijn over autisme, dat er gekeken wordt naar de persoon in plaats van het etiketje wat iemand heeft.